TAMADUN ISLAM
2.1.1
Konsep
Dari sudut bahasa, tamadun bermaksud kemajuan atau civilization. Perkataan “tamaddun”
adalah dari bahasa Arab yang telah diterima pakai sebagai salah satu daripada
perkataan dalam Bahasa Melayu. Perkataan lain yang telah digunakan oleh
sarjana-sarjana bagi menunjukkan erti “tamadun” ini seperti ‘umran, hadharah
dan madaniah.
Dari sudut istilah pula Tamadun Islam ertinya kemajuan
yang telah dicapai oleh umat Islam dalam aspek kerohanian dan kebendaan dengan
berpandukan kepada al Quran dan al Sunnah Rasulullah s.a.w. Tamadun Islam
menekankan kepada kemajuan kebendaan dan kerohanian secara serentak. Tamadun
Islam adalah lahir daripada agama Islam sendiri. Dalam perkataan lain agama
Islam yang melahirkan Tamadun Islam, berbeza dengan tamadun-tamadun lain yang
melahirkan agama mereka.
2.1.2
Ciri-ciri
1.
Sumber Tamadun
Islam daripada al-Quran dan hadis.
2.
Nilai-nilai Tamadun
Islam adalah tetap. Ini bermakna nilai baik dan buruk yang menjadi ukuran untuk
sesuatu tujuan atau perbuatan adalah berasaskan kepada ajaran al Quran dan
hadis bukan kepada hawa nafsu.
3.
Tamadun Islam
bersifat terbuka kepada semua tamadun. Sifat ini bermaksud Tamadun Islam
menerima tamadun-tamadun asing yang telah mencapai kemajuan dalam berbagai
bidang seperti pada zaman kerajaan Abbasiah pelbagai bidang ilmu daripada Greek
telah diambil dan diterjemah ke dalam bahasa Arab.
4.
Tamadun Islam
sesuai dengan sifat semula jadi manusia. Semua nilai adalah bertujuan untuk
mencapai kebahagian di dunia dan akhirat. Nilai-nilai Tamadun Islam mendorong
manusia untuk melakukan tugasnya sebagai khalifah Allah. Tugas ini bermaksud
menjalankan peranan sebagai pengurus, pemimpin dan perancang kepada kemajuan
dunia ini.
5.
Tamadun Islam tidak
terikat dengan bangsa atau daerah yang tertentu. Oleh itu, Tamadun berlaku di
mana-mana seperti di kepulauan Melayu, di India, di Selatan Filipina dan
sebagainya.
6.
Tamadun Islam tidak
tertakluk kepada masa-masa yang tertentu. Oleh itu, Tamadun Islam boleh berlaku
pada zaman Nabi Muhammad (rasul) sehingga zaman kini.
7.
Semua kemajuan yang dicapai semasa
pemerintahan Islam dikira Tamadun Islam selagi tidak bertentangan dengan ajaran
islam.
2.1.3
Sumber
Sumber-sumber ketamadunan Islam dibahagikan kepada dua
iaitu;
a) Sumber Samawi (Wahyu)
b) Sumber Wad‟ie ( bukan berasaskan wahyu)
Sumber Samawi dikategorikan sebagai Agama Yahudi
(diturunkan Kitab Zabur dan Taurat), Agama Nasrani (diturunkan Kitab Injil) dan
Agama Islam (diturunkan al-Quran).
Sumber Wahyu dalam Tamadun Islam bermaksud ajaran-ajaran yang
disampaikan oleh Allah kepada Nabi Muhammad melalui malaikat Jibril. Sumber
utama Tamadun Islam ialah Sumber Wahyu atau Naqli, ia dibahagikan kepada dua
iaitu al-Quran dan Hadis.
1.
AL-Quran
Al-Quran
ialah semua ajaran yang disampaikan oleh Allah kepada Nabi Muhammad yang
berlaku selama 23 tahun. Muhmmad Abdul Jabar Beg memetik pendapat M. Ali yang
mengatakan “al-Quran merupakan pencetus revolusi kelahiran Tamadun Islam”.
Kandungan al-Quran secara ringkas mengandungi perkara yang berkaitan aqidah,
syariat, akhlak, janji baik atau jahat, cara-cara untuk mendapat kebahagiaan
dan kisah orang yang menurut perintah Allah atau melanggar perintah Allah.
2.
Hadis
Hadis ialah
kata-kata (selain Quran), perbuatan, dan perlakuan diam Nabi Muhammad. Peranan hadis
ialah mentafsir dan menerangkan maksud al-Quran, mengulang dan menyokong
kenyataan al-Quran, dan menjelaskan perkara-perkara yang tidak disebut dalam
Quran. Sebagai contoh dalam al-Quran tidak menyebut bagaimana cara rukuk dan
sujud, maka Nabi telah melakukan perbuatan tersebut. Hasil daripada
ajaran-ajaran yang disampaikan oleh al-Quran dan Hadis lahirlah bentuk Tamadun
atau kebudayaan umat Islam umpamanya sistem perbankan tanpa faedah dan pakaian
yang menutup aurat.
Sumber sokongan pula adalah merujuk kepada sumber yang
bukan berasaskan wahyu yang mana ianya diambil dari keupayaan manusia
menggunakan sebarang usaha dan potensinya. Antara keupayaan berikut adalah;
a)
Akal
Akal digunakan dalam ijtimak ulamak dan kias iaitu dengan
berijtihad menggunakan akal fikiran dalam membuat sesuatu keputusan. Setelah
berijtihat baharulah dikeluarkan pendapat yang merupakan ijmak ulamak.
b)
Penemuan Baru dan
Warisan
i-Pancaindera yang lima
ii-Pengalaman dari kehidupan
iii-Adat dan norma masyarakat.
2.1.4
Tokoh
1)
Ibnu Khaldun
Nama penuh
beliau ialah Abdul Rahman Abu Zaid Waliyuddin b. Khaldun Al-Maliki al-Khadrami.
Beliau dilahirkan pada 733 Hijrah bersamaan 1332 Masihi di Naisabur. Beliau
meninggal dunia pada 808 Hijrah bersamaan 1406 Masihi, ketika berusia 74 tahun.
Beliau merupakan seorang pakar sejarah yang terkenal sehingga ke hari ini.
Selain itu, beliau juga merupakan pakar dalam ilmu sosiologi dan juga merupakan
seorang ahli falsafah.
Karya-karya beliau
banyak mengaitkan sesuatu perkara dengan perkembangan rohani, akal dan akhlak.
Dalam bidang ekonomi misalnya, beliau menganggap bahawa rezeki yang
dikurniakan oleh Allah mestilah dibahagikan sama rata dan dibelanjakan
kepada perkara-perkara baik untuk kesejahteraan umat sejagat. Kitab
Al-Muqaddimah merupakan karya beliau yang teragung. Kitab lain yang
penting ialah :
a)
Al-Ibbar yang
mnyentuh tentang ekonomi dan sejarah.
b)
Al-Ta'rif yang
menyentuh persoalan ekonomi.
2.1.5
Sumbangan
Orang Eropah juga mendapat pengetahuan dalam
bidang ekonomi daripada tamadun Islam seperti kegiatan perdagangan,
perindustrian, teknologi pertanian serta sistem perairan. Teknik tanaman
seperti sekoi, padi, tembikai, aprikot dan limau telah dipelajari daripada
orang Islam. Tokoh-tokoh Islam yang dicontohi ialah Ibn Baytar dan al-Ghafiqi.
Tamadun Islam juga telah memberi sumbangan yang besar
dalam bidang perubatan. Tokoh-tokoh Islam yang terkenal dalam
bidang perubatan ialah al-Razi dan al-Asrar. Al-Razi
telah menghasilkan buku berjudul al-Hawi. Buku Ibn
Sina berjudul al-Qanun telah menjadi bahan rujukan di Eropah.
Dalam
bidang perkilangan, misalnya kilang membuat senjata di kota-kota besar
Islam seperti Cordova dan Baghdad telah memberikan sumbangan besar kepada
Eropah.
Dalam
bidang matematik pula, ramai penuntut Eropah yang datang belajar ke
Andalus pada zaman pemerintahan Islam. Adelard telah berguru dengan orang Islam
dan beliau telah menterjemahkan karya al-Khawarizmi yang menulis
tentang teori geometri dalam matematik dan statistik. Beliau telah menggunakan
nombor Arab dalam terjemahannya. Seorang lagi tokoh matematik Eropah
ialah Leonardo Fibonacci of Pisa. Beliau telah mempelajari ilmu
matematik dengan orang Islam di Andalus. Begitu juga George Purbach, pakar
matematik dari Vienna pada abad ke-15M banyak berpandukan kajian yang dilakukan
oleh ahli matematik Islam seperti Ibn al-Zarqiyali.
Dalam
bidang botani pula, umat Islam telah memberi sumbangan yang besar. Di
kota-kota besar seperti Cordova, Kaherah, Baghdad dan Fez terdapat taman bunga
yang cantik dan indah. Al-Ghafiqi dari Cordova telah menerbitkan sebuah
buku tentang tumbuh-tumbuhan dan 50 jenis pohon buah-buahan. Sementara Ibn Sina
turut menghasilkan sebuah buku yang mengulas tentang tumbuh-tumbuhan. Ibn
al-Baytar yang berasal dan Andalus telah menyusun sebuah buku yang
menyenaraikan 1400 jenis dadah yang boleh diproses daripada binatang,
tumbuh-tumbuhan dan bahan galian. Karyanya yang berjudul Kitab al-Mughni
fi al-Adwiyah al-Mufradah merupakan sebuah buku yang paling perpengaruh
dalam bidang farmakologi.
Umat Islam turut menghasilkan kain dan kertas bermutu
tinggi melalui kemajuan teknologi yang mereka miliki. Dalam bidang pertanian,
mereka telah membina kincir air dan kincir angin.
2.2
TAMADUN CHINA
2.2.1
Konsep
Tamadun China dipercayai bermula kira-kira pada abad ke-6
Sebelum Masihi (SM) dan merupakan salah satu tamadun yang tertua di muka bumi. Sifat
keterbukaannya dalam berinteraksi dengan tamadun-tamadun lain, integratif dan
dinamik menyebabkanya menjadi lebih mampan walaupun pernah dicabar oleh
tamadun-tamadun lain. Walaupun mengalami perubahan-perubahan dalam proses
perkembangan yang panjang, namun identitinya dikekalkan sebagai satu tamadun
berkesinambungan dan kekal pada keseluruhannya.
Bangsa China adalah digabungkan oleh lima kaum besar
bernama Zhonghua Minzu (Bangsa Tionghua). Pada peringkat awal bangsa China
dikenali sebagai bangsa Huaxia kemudian bertukar kepada Han pada Dinasti Han
dan bangsa Tang (Dinasti Tang). Konsep negara Zhong Guo (Tiongkok) membawa
pengertian Negara Tengah. Tamadun negara merujuk semangat mengkeluargakan
seluruh unit kecil kenegaraan dengan jia (keluarga).
2.2.2
Ciri-ciri
1)
Alam Sekitar
Peradaban
Yangshoa yang menjadikan bijirin (milet) sebagai makanan asasi telah
menggalakan perkembangan dalam kegiatan pertanian. Tapak peradaban Yangshoa
yang terletak di kawasan di mana tanah pasirnya telah dimendapkan oleh angin
selama berkurun-kurun lamanya menjadikan kawasan ini subur dan sesuai untuk
kegiatan pertanian. Geografi Negara China yang luas, menyebabkan keadaan cuaca
yang berbeza dan ini telah mempertembungkan dua kebudayaan iaitu Kebudayaan
Milet (Bijirin) dan kebudayaan Sawah Padi, yang wujud secara berasingan di
bahagian Utara dan Selatan China.
2)
Bahasa dan sistem
tulisan China
Bahasa
China telah digunakan dengan meluas di zaman silam dan ia masih digunakan
sekarang berbanding dengan bahas-bahasa kuno lain. Hali ini adalah kerana
walaupun mempunyai pelbagai sebutan dialek, tetapi hanya satu tulisan
bercirikan karektar digunapakai oleh semua rakyat China.
Karektar yang digunapakai dalam tulisan China biasanya
berdasarkan kepada lambang bergambar (xiang xing) dan dikenali sabagai Hanzi
(tulisan Han), lambang petunjuk (zhishi), lambang petunjuk fikiran (huiyi), dan
gabungan bentuk bunyi (xing sheng), bersamaan dua kaedah yang berfungsi
memperluaskan erti atau penggunaan sesuatu huruf Cina, iaitu ‘mutual semantik
transfer’ (zhuanzhu) dan ‘loan character’ (jiajie). Keedah-kaedah tersebut
digolongkan sebagai ‘six principles of writing’ (liushu).
3)
Pembentukan bangsa
Tionghoa
Menurut
para sarjana China, terdapat tiga kumpulan bangsa yang terbesar iaitu kumpulan
Yan-Huang yang diwakili oleh kaum Yang Di dan Huang, kumpulan Feng-Yang dan
kumpulan Miao-Man yang terdiri dari suku kuam bagsa di Selatan China.
Proses peredaran zaman yang panjang telah membentuk
kerjasama antara bangsa tersebut. Peperangan, berinteraksi, berkahwin campur
dan tiru-meniru budaya dikalangan bangsa ini telah mewujudkan satu bangsa yang
kuat yang dikenali sebagai bangsa Tionghoa (Zhonghua minzu).
4)
Pandangan semesta
dan kepercayaan
Pandangan
animisme merupakan pegangan dan kepercayaan penduduk primitif China di mana
pemujaan binatang, tanaman, matahari, bintang, sungai serta kuasa-kuasa lain
yang dipercayai wujud pada zaman neolitik dengan bangsa Yangshao dan Longshan
lagi. Selain daripada kepercayaan animisme ini, konsep Tian iaitu langit
sebagai makluk unggul (supreme being) yang menguasai nasib seseorang telah
wujud sejak zaman dinasti Zhou (kk 1123 SM-221SM).
Dong Zhongshu (179 SM – 104 SM), seorang lagi pujangga
konfusianisme di zaman dinasti Han mencipta satu falsafah Yin-Yang yang
menceritakan bahawa insan merupakan sebahagian daripada Tian. Oleh itu wujud
satu pertalian di antara insan dengan Tian. Kesalahan yang dilakukan oleh
kerajaan duniawi akan menyebabkan kemarahan oleh Tian dengan mencipta keadaan
luar biasa sebagai menifestasi amarannya.
Konsep Tian juga wujud dalam kepercayaan Daoisme. Kitap
Daoisme dan Yijing menceritakan bahawa Tian adalah segala-galanya. Kelahiran
sesuatu hayat juga dipercayai akan berakhir dan kembali kepada akhir hayat
mereka iaitu Dao.
5)
Sistem politik dan
pemerintahan
Perkembangan
pesat pemikiran politik di China bermula pada zaman pemerintahan dinasti Qin
(221 SM – 209 SM). Antara aliran pemikiran politik yang penting ialah
Konfusianisme, Daoisme, Legalisme dan Moisme.
6)
Kemasukan Islam di
China
Peluasan
kawasan Islam itu berlaku ketika di zaman khalifah AL-Walid bin Abdul Malik.
Panglima Islam yang bertanggungjawab menyebarkan Islam ke Timur hingga ke
sempadan negara China adalah Qutaibah bin Muslim.
2.2.3
Sumber
Tamadun China menjadi falsafah Confucianisme, Legalisme,
Lao Tze, Taoisme dan juga Maoisme sebagai sumber falsafah China. Falsafah China
amat memberikan penekanan kepada hal yang berkaitan dengan manusia, iaitu
hubungan manusia dengan manusia. Terdapat banyak kitab dan buku yang telah
ditulis oleh tokoh-tokoh pada tamadun China. Antaranya ialah :
1)
Buku yang ditulis
oleh I-Ching :
·
Nam Hai Chi Kuei
·
Ta Tang Si Yu
2)
Kitab yang ditulis
oleh Kung Fu Tze :
·
Shu Ching
·
Yueh Ching
3)
Buku yang dikarang
oleh Mo Tzu
·
Tao Te Ching
2.2.4
Tokoh
1)
Kung Fu Tze (
pengasas falsafah Confucianisme )
Confucius
dilahirkan pada 551 SM di Zhou yang terletaknya di negeri Lu pada zaman Chunqiu
China. Beliau menerima pendidikan dalam bidang muzik, penulisan dan ritual.
Semasa berumur 69 tahun, beliau kembali ke Lu dan wafat pada usia 72 tahun (479
s.m). Walaupun Confucius telah meninggal dunia, tetapi ajaran dan falsafah
beliau masih diamalkan sehingga terbinanya tokong-tokong di seluruh China.
Ajaran Confucius dimuatkan dalam kitab Lun Yu (Analects)
yang disusun oleh anak-anak muridnya. Kitab Analects banyak mengandungi order
sosio-politik yang normatif, perlakuan-perlakuan yang baik, ritual, perayaan
dan etika. Falsafah Confucius mendidik manusia melalui saluran pendidikan
menghasilkan manusia yang sempurna yang dipanggil Junzi (budiman). Junzi
merupakan seorang yang memiliki sepenuhnya hikmah ren (berperikemanusiaan), li
(kesusilaan) dan xiao (ketaatan
kepada ibu bapa).
2)
Lao Tze ( pengasas
falsafah Taoisme )
Lao Tze
dilahirkan di negeri Chu (sekarang Henan) pada tahun 604 sebelum masihi (SM).
Nama asal beliau adalah Hi Erh. Lao Tze telah dilantik sebagai pustakawan di
arkib Dinasti Chou. Oleh itu, beliau menggunakan peluang keemasan ini untuk
banyak membaca sehingga berpengetahuan luas. Lao Tze telah meletak jawatannya
ketika keruntuhan Dinasti Chou. Beliau menentang keras terhadap keganasan. Bagi
Taoisme, masyarakat yang diinginkan ialah masyarakat yang mudah dan primitif
berbanding masyarakat yang rumit kerana ia dikatakan membawa masalah.
Taoisme adalah berasaskan ajaran Lao Tze. Ajarannya terkandung dalam buku
Tao Te Ching atau Book of Taoist Virtue. Menurut ajaran Taoisme, setiap
tindakan ditentukan oleh Tao (jalan).
Lao Tze menyetujui bahawa manusia boleh mengubah sesuatu ke arah kebaikan
dengan menggunakan konsep Yin-Yang
dalam Taoisme. Taoisme menegaskan bahawa kerajaan yang paling berkesan adalah
kerajaan yang paling sedikit memerintah dengan undang-undang dan peraturan yang
sedikit serta mudah difahami oleh rakyat.
2.2.5
Sumbangan
1)
Kesusasteraan dan
Kesenian
Terdapat
pelbagai genre sastera China klasik seperti puisi, prosa, drama dan juga
fiksyen. Menjelang lewat kurun ke-18, drama rakyat dari pelbagai daerah mula
berkembang dan dipentaskan kepada umum. Dari sini, lahirlah opera China yang
menjadi salah satu kegemaran rakyat China dalam drama. Kaligrafi merupakan
salah satu kesenian yang paling tinggi diberi penghormatan dalam tamadun China.
Perkembangan kaligrafi telah menghasil pelbagai bentuk tulisan China..
2)
Sains dan teknologi
Kajian
arkeologi menunjukkan sains dan teknologi China telah wujud pada kurun ke-15
sehingga kurun ke-11 SM. Pada awalnya teknologi kejuruteraan digunakan dan
dikembangkan kerana untuk mengawal banjir Sungai Kuning. Antara lain-lain
teknologi adalah dalam bidang astronomi, perubatan, optik dan kimia.
Sempoa digunakan pertama kalinya oleh ahli matematik China
iaitu Xu Yue dalam kurun ke-2 SM. Buku jiuzhang suanshu (sembilan bab
matemetik) yang ditulis oleh Zhang Cang pada kurun ke-2 menunjukkan penemuan
mengenai kuantiti negatif, sistem pecahan dan perpuluhan.
Perkembangan perubatan China bermula dari sistem
perubatan China tradisional yang terdiri dari teori kosmik dualistik yin dan
yang, teori lima elemen, dan juga teori jing dan luo. Buku-buku perubatan China
seperti Huangdi neijing dan Bencao gangmu dipercayai sebagai pemangkin kepada perkembangan
perubatan modem oleh barat.
Terdapat empat ciptaan agung dalam tamadun China iaitu
teknik membuat kertas, pencetakan, bahan letupan dan kompas. Teknologi
pencetakkan telah mula diperkenalkan semasa pemerintahan dinasti Tang. Bahan
letupan telah dihasilkan oleh ahli kimia China pada kurun ke-7. Penemuan
tentang gejala magnet aruhan dalam kurun ke-6, pengherotan dan juga kekutuban
magnet pada kurun ke-8 dan ke-9, telah membuahkan penghasilan kompas yang digunakan
semasa pelayaran.
2.3
TAMADUN INDIA
2.3.1
Konsep
Tamadun India merangkumi dua bahagian utama benua kecil
India : Indo-Arya (Utara) & Dravida (Selatan). Tamadun ini wujud antara
tahun 2500 hingga 1800 S.M. Selepas tempoh ini tamadun Indus telah mengalami
keruntuhan. Hal ini dikaitkan dengan kedatangan orang Aryan yang telah membawa
satu budaya dan tahap baru kepada masyarakat Lembah Indus. Tahap ini dikenali
sebagai Zaman Vedik. Zaman Vedik merupakan permulaan kehidupan beragama bagi
masyarakat tersebut kerana pada zaman itulah lahirnya agama Hindu. Setelah
beberapa ketika bertapak di Lembah Indus, menjelang abad ketujuh Sebelum Masihi
perhatian masyarakat tersebut beralih ke Lembah Ganges.
2.3.2
Ciri-ciri
1)
Pentadbiran dan
perundangan
Pada
tahap awal pembentukannya,tamadun India mempunyai dua bentuk kerajaan, iaitu
kerajaan kecil dan kerajaan besar. Kerajaan kecil masih bersifat kepuakan dan
tidak mempunyai raja. Manakala kerajaan besar dikeyuai oleh raja seperti
kerajaan Kashi, Kosala, dan Magadha.
Dalam tamadun ini, sememangnya raja mengamalkan kuasa
mutlak. Golongan Brahmin yang bertindak sebagai penasihat memainkan peranan
penting dan ini diikuti dengan golongan Kryatria yang menjadi pemerintah
tertinggi serta merupakan golongan dominan.
2)
Peningkatan Ekonomi
Tamadun
India menjalinkan hubungan perdagangan dengan Macedonia, Sri Lanka, rantau Asia
Tengah dan Asia Tenggara. Perkembangan pesat sektor ekonomi ini telah
merangsang kewujudan persatuan perdagangan dan perusahaan yang dikenali sebagai
stresthin di setiap bandar. Matlamat persatuan adalah untuk mengawal harga,
kualiti barangan, dan gaji pekerja. Semasa Zaman Gupta, bentuk mata wang emas
telah digunakan.
3)
Pendidikan
Peningkatan
dalam bidang pendidkan bermula pada Zaman Vedik. Pendidikan pada zaman ini
sangat mementingkan keagamaan dan Hindu menjadi terasnya. Bahasa Sanskrit
merupakan medium pengajaran yang penting.
4)
Bahasa dan
Kesusasteraan
Kelompok
Dravidia dan Indo- Arya mempunyai budaya serta bahasa yang berbeza. Bagi
masyarakat Dravidia di bahagian selatan India bahasanya adalah seperti Telegu,
Malayalam, Kannada dan sebagainya. Bahasa utama pada Zaman Vedik ialah bahasa
Sanskrit.
5)
Sistem Sosial
Dalam
tamadun India, perkara penting yang harus diperhatikan dalam sistem sosial
ialah kewujudan sistem kasta. Sistem ini mempunyai empat kasta utama, iaitu
Brahmin, Ksyatria, Vaisya dan Sudra. Keempat-empat kasta ini mempunyai
tangggungjawab yang berbeza. Sistem kasta ini menjadi darah daging kepada
sistem sosial India dan sistem ini diikuti dengan ketat.
2.3.3
Sumber
Sumber bagi tamadun ini ialah Kitab Veda. Selain itu,
sumber lain tamadun ini ialah kitab Dharma Sastra yang telah dijadikan panduan
untuk menggubal undang-undang.
2.3.4
Tokoh
1)
Mahatma Gandi
Beliau dilahirkan pada 2 Oktober, 1869, di Porbandar,
sebuah pekan kecil di wilayah Gujarat. Keluarganya dari kelas pertengahan dari
kasta Vaishya. Pada usia 18 tahun, beliau melanjutkan pelajarannya di
Southampton, England dalam bidang undang-undang. Di samping mempelajari
undang-undang, beliau mula menunjuk minat dalam bidang keagamaan. Pada 1891,
beliau telah lulus peperiksaan dan pulang ke India sebagai seorang peguam.
Antara sumbangan beliau ialah
menubuhkan gerakan bukan kekerasan. Selain itu, beliau juga membantu mencapai
kemerdekaan India. Ketika kembali ke India, dia membantu dalam proses
kemerdekaan India dari jajahan British. Prinsip Gandhi, satyagraha, sering
diterjemahkan sebagai "jalan yang benar" atau "jalan menuju
kebenaran", telah menjadi sumber inspirasi pelbagai generasi
aktivis-aktivis demokrasi dan anti-rasisme seperti Martin Luther King, Jr. dan
Nelson Mandela. Pada 30 Januari 1948, Gandhi dibunuh seorang lelaki tidak
siuman dari Poona, bernama Nathuram Godse.
2)
Siddharta Gautama
Buddha
Gautama Buddha nama aslinya pangeran Siddhartha, beliau
merupakan Putra raja Kapilavastu, timur laut India. Siddhartha dikatakan lahir
di Lumbini yang kini termasuk wilayah negara Nepal. Beliau merupakan pengasas
kepada agama Buddha. Saat dia wafat, tahun 483 sebelum Masihi, ratusan ribu
orang telah memeluk ajarannya. Meskipun ucapan-ucapannya masih belum ditulis
oleh sesiapa pun tetapi petua-petuanya dihafal oleh banyak pengikutnya dan
diwariskan dari satu generasi ke generasi berikutnya.
Dua cabang besar Agama Buddha
adalah cabang Theravada dan Mahayana. Pengaruh Theravada tersebar terutamanya
di Asia Tenggara dan menurut anggapan sebahagian besar sarjana-sarjana Barat
cabang inilah yang paling mendekati ajaran-ajaran Buddha yang asli. Pengaruh
cabang Mahayana terletak di Tibet, China dan juga di Asia Tenggara secara umum.
2.3.5
Sumbangan
Antara pencapaian penting atau utama yang telah
dibangunkan oleh tamadun ini adalah ciri perancangan bandarnya yang begitu
sistematik. Perkembangan seni bina dipengaruhi oleh persekitaran dan cuaca.
Penggunaan jendela berkisi dibuat untuk mengurangkan pancaran cahaya matahari
manakala batu marmar putih seperti terdapat di Rajasthan digunakan sejak zaman
Moghul untuk kurangkan bahang.
Pada zaman Dinasti Maurya di bawah pemerintahan Asoka
seni bina telah mencapai zaman kegemilangan. Seni bina zaman Asoka ini
dipengaruhi oleh agama Buddha. Pintu-pintu gerbang gua banyak dibina. Kuil-kuil
dibina di dalam gua. Pada zaman ini juga dibina beribu-ribu stupa yang dibuat
dari batu dan berbentuk kubah. Dalam seni Buddha, elemen geometri iaitu empat
segi dan bulat menjadi pilihan dalam Zaman Asoka.
Untuk seni ukiran, masyarakat Indus telah
menggunakan tanah liat dalam membentuk patung-patung dan ala-alat perhiasan.
Tiang-tiang Asoka yang dibina dari batu pasir yang dilicinkan dan mencapai
ketingian 40 kaki dan di hujungnya terdapat bentuk loceng dan bentuk empat segi
yang dihiasi dengan gambar binatang seperti harimau, roda sebelum diletakkan
gandingan tiga ekor singa iaitu pengawal kerajaan
2.4
TAMADUN JEPUN
2.4.1
Konsep
Walaupun orang Jepun seperti bangsa-bangsa moden yang
lain berasal daripada berbagai-bagai keturunan darah, mereka adalah pada
dasarnya berketurunan Monggol yang rapat pertalian dengan jiran-jirannya di
negeri Korea dan negeri China. Mengikut teori-teori yang diketahui umum, orang
Jepun yang mula-mula menduduki kepulauaan Jepun adalah dari Selatan melaui
Pulau Farmosa dan Ryukyu, tetapi bukti-bukti dari segi kaji purba menunjukkan
dengan jelas bahawa kebanyakkan daripada orang Jepun yang mula-mula sampai ke
Jepun melalui Korea.
2.4.2
Ciri-ciri
1)
Sistem pemerintahan
Pada awal perkembangan tamadun sebelum pembaharuan
terhadap sistem pemerintahan maharaja berlaku, maharaja-maharaja Jepun
merupakan ketua pada nama sahaja. Kuasa sebenar terletak pada para bangsawan,
pemangku raja dan Shogun (gabenor tentera).
2)
Agama dan
Kepercayaan
Agama orang Jepun pada mulanya, adalah pada dasarnya
hanya menyembah alam sekeliling, tetapi barangkali disebabkan oleh pengaruh
China, kemudiannya memasukkan unsur menyembah nenek moyang. Dengan tidak
bernama pada mulanya, akhirnya cara menyembah ini di beri nama Shinto. Shinto
bermaksud ‘kehendak-kehendak tuhan’.
3)
Pengkhususan
pekerjaan
Pada asasnya, pengkhususan pekerjaan masyarakat Jepun
mengikut hierarki susun lapis masyarakat, sama dengan tamadun-tamadun yang
lain.
Susun lapis ini bermula dari maharaja, syogun, Daimyo,
Samurai, petani, dan seterusnya golongan pedagang dan artisan.
4)
Wilayah Geografi
Negara kepulauan, terasing daripada pengaruh kebenuaan
dan mempunyai bentuk tamadun unik.
5)
Petempatan kekal
Budaya Jomon timbul sekitar 11000 S.M dengan berakhirnya
zaman ais. Gaya hidup mereka berkembang dari cara Mesolitik ke Neolitik. Masyarakat
Jomon juga merupakan penghasil barang-barang tembikar yang terawal di dunia. Pendapat
lain mengatakan, sejarah awal perkembangan tamadun moden Jepun bermula ekoran
daripada kedatangan orang-orang Mongol sekitar kurun ketujuh S.M ke sekitar
kepulauan Jepun. Ekoran daripada itu maka wujudlah suatu petempatan kekal yang
akhirnya berkembang pesat menjadi sebuah tamadun yang unggul di Asia Tenggara.
Permulaan zaman Nara pada kurun kelapan ditanda dengan penubuhan sebuah
pemerintahan yang kuat dan berpusat di bandar Heijokyo (kini Nara). Pusat
tersebut kemudiannya berpindah ke Heiankyo (kini Kyoto), dan di sini lahir
sebuah budaya klasik Jepun yang dikenali sebagai Heian.
6)
Sistem tulisan dan
bahasa
Dipengaruhi oleh sistem tulisan Tamadun China seawal kurun
keenam dan ketujuh. Sistem tulisan dan tamadun jepun telah melalui proses
asimilasi.
2.4.3
Sumber
Sumber tamadun ini ialah Tokugawa ialah Ordinan Kinchu
Sha-Hatto (Peraturan bagi Istana) dan Undang Undang Buke-Sho-Hato (Ordinan bagi
Rumah-Rumah Tentera).
2.4.4
Tokoh
1)
Tokugawa Ieyasu
Tokugawa Ieyasu (lahir di Okazaki, 31 Januari
1543 – dan meninggal di Shizuoka, 1 Juni 1616 pada umur 73 tahun;
lahir dengan nama Matsudaira Takechiyo) adalah seorang daimyo dan shogun di
Jepang.
Tokugawa Ieyasu telah mendominasi arena politik Jepun dari
tahun 1603 sehingga 1616 dan merupakan pemimpin teragung Jepun dalam abad ke
17. Beliau telah mengasaskan Kesyogunan Tokugawa (1603-1867) yang merupakan
kerajaan tentera yang memerintah paling lama dalam sejarah Jepun. Beliau telah
berjaya menyatukan Jepun yang merupakan satu tanggungjawab yang tidak pernah
diselesaikan oleh Oda Nobunaga dan Toyotomi Hideyoshi.
Secara amnya, Bakufu Tokugawa
telah membawa satu era yang aman dan stabil serta berlanjutan selama hampir 200
tahun. Pada zaman ini banyak kemajuan yang telah dilakukan terutama dalam
bidang pertanian, perdagangan, kesenian, sastera dan lain-lain. Masyarakat
Tokugawa adalah sebuah masyarakat yang berpelajaran dan terdapat hampir 60 000
Terakoya atau sekolah kampung yang menampung
keperluan pendidikan anak - anak kaum tani. Sekolah-sekolah elit yang memberikan
didikan kepada anak-anak samurai juga telah didirikan oleh Bakufu dan tuan-tuan
tanah. Kajian tentang buku-buku klasik China dan Kung Fu Tze telah dimajukan,
di samping pembelajaran bahasa Belanda atau Rangaku yang juga telah menerima
sokongan golongan Daimyo.
2)
Maharaja Meiji
Maharaja Meiji (3 November 1852 hingga 30 Julai 1912)
ialah Maharaja Jepun yang ke-122 menurut susunan pewarisan takhta tradisional,
memerintah sejak 3 Februari 1867 sehingga hari kemangkatan baginda. Nama diri
baginda ialah Mutsuhito. Seperti maharaja-maharaja sebelumnya, baginda dikenali
dengan nama posthumus selepas mangkat. Selepas kemangkatan baginda bermulanya
satu tradisi baru iaitu memberikan zaman pemerintahan mendiang maharaja kepada
baginda setelah mangkat.
Oleh sebab memerintah ketika
zaman Meiji (Pemerintahan kesedaran), baginda kini dikenali sebagai Maharaja
Meiji. Meskipun kadang-kadang dipanggil Mutsuhito atau Maharaja
Mutsuhito di luar Jepun, maharaja-maharaja Jepun hanya digelar dengan nama
posthumus mereka di Jepun. Penggunaan nama diri maharaja itu boleh dianggap
kurang sopan. Era Meiji yang berlangsung selama 44 tahun iaitu dari 1868 hingga
1912 itu merupakan satu era yang penting dalam sejarah Jepun. Era ini juga
dikenali sebagai pemulihan Meiji di mana bermulanya pemodenan–pemodenan baru
yang dilakukan setelah Jepun mengamalkan dasar tutup pintunya selama hampir 200
tahun semasa pemerintahan Shogun Tokugawa. Pemerintahan Meiji atau Pemulihan
Meiji bertujuan untuk mengembalikan maharaja kepada kedudukannya yang sebenar
sebagai ketua masyarakat Jepun yang tertinggi.
2.4.5
Sumbangan Tamadun Jepun
1. Sektor
Ekonomi
Dalam sektor ekonomi, sistem pertanian moden ditekankan
melalui penggunaan peralatan-peralatan moden, sistem batas, pemilihan tanah dan
baja serta biji benih. Hasil-hasil pertanian yang telah dituai akan disimpan di
dalam gudang.
2.
Bidang Pertanian
Tamadun ini juga telah memperkenalkan teknik pengairan
yang cekap, sistem penanaman dan penuaian yang lebih moden serta tangkas.
No comments:
Post a Comment